When you don’t walk the talk, you get blue toes

Ik gebruik hier een Engelse titel omdat de uitdrukking mooi past bij wat is voorgevallen gisterenavond. Een pijnlijke les.

Gisteren viel ik van haast en frustratie OP de trap. Het is eens iets anders dan VAN de trap vallen. Vreselijke pijn in voet, heup en arm, tranen en blauwe tenen als resultaat.
Een gevolg van het moderne leven: multitasking, haasten en alsmaar doordoen.

Nochtans (s)preek ik over onthaasten, vertragen, verstillen, mindful leven en in verbinding zijn met jezelf. Uit je hoofd in je lichaam. Een mooi voorbeeld ben ik.

Gelukkig was mijn man thuis en bracht me naar de zetel, vergezeld van een zacht dekentje, mijn paarse nijlpaard knuffel (jaja, lach er maar mee), zalf en ijs tegen de zwelling.

Terwijl ik rillend van de pijn lag te jammeren zei ik tegen mijn man: "moest me dit overkomen zijn in het bos in deze tijd van het jaar, dan zou ik de nacht waarschijnlijk niet overleven".
Waarop hij: "in het bos zou je dit niet tegenkomen want dan ben je een en al aandacht voor de omgeving en in het moment". Hij had helemaal gelijk.

In de natuur (het bos of mijn tuin) kan ik gewoon ZIJN, maak ik me nergens druk om en valt alle stress weg. Ik geniet met volle teugen van alle verwonderlijke dingen die ik om de vijf stappen tegenkom.

Maar van zodra ik thuis (in huis) ben en er weer vanalles moet gebeuren, zowel in het echte leven maar ook online, lijk ik alles te zijn vergeten. Dan is het weer duizend dingen tegelijk, rush en stress. Met een pijnlijke les als gevolg…

Hoe gek eigenlijk dat we zo snel meegezogen worden in het moderne leven en 'vergeten' wat goed is voor ons. Volgens mij ben ik niet de enige die hier last van heeft.

Vandaar het belang om regelmatig DE TIJD TE NEMEN (want tijd 'heb' je nooit) om de natuur in te gaan, alleen of onder mijn begeleiding. Hier schreef ik al wat de effecten zijn van natuur op gezondheid.