Tijd om los te laten

Terwijl de bomen hun bladeren loslaten, volg ik blijkbaar hun voorbeeld. Want het is tijd.

Spontane wanorde

Ik was de stockageruimte van mijn atelier noodgedwongen aan het opruimen. Over de loop der jaren hadden er zich organisch steeds meer dingen verzameld.
Je kent dat wel he, de wet van entropie: orde ontstaat niet spontaan, wanorde daarentegen wel!
Het was zo erg dat ik als het ware met een manchet mijn pad moest vrij hakken telkens ik iets nodig had voor mijn workshops.
De maat (en de kamer) was vol!

Naar de essentie

Ik zit nu in een periode waarin ik merk dat ik mijn leven wil versimpelen en terugkeren tot de essentie. Ik ben de chaos en de overload beu. Dus besloot ik te profiteren van het feit dat ik binnen gekluisterd zat met het natte herfstweer, de handen uit de mouwen te stropen en 'het kot' uit te mesten.

As maakt vruchtbare grond

De stapel voor het containerpark werd steeds groter. Ineens botste ik op de urne van mijn mama. Ze was plotseling overleden in 2014. Omdat we in haar appartement een briefje vonden dat ze geen begrafenis wou, besloten mijn zus en ik toen om haar as hier in de tuin uit te strooien en er 2 donkerpaarse Seringen op te planten.

Nu stond ik daar met die urne, die ik diep had weggestopt in 1 van de kasten. Ook maar naar het containerpark?

Ik hoorde iets bewegen in de urne. Gewapend met een schroevendraaier opende ik ze.
Er zat nog wat as in, minstens een soeplepel! Blijkbaar waren we slordig geweest met het uitstrooien.

Ik haalde de resterende as eruit (en spoelde na met water dat ik aan de Seringen gaf), stopte die samen met een foto en haar medaillon in een metalen doosje en begroef dit in de tuin, vergezeld van een klein ritueeltje.
Rituelen, daar hou ik zo van. Jammer dat deze zo goed als verdwenen zijn in onze moderne maatschappij.

Toen sloeg ik de metalen urne kapot met een grote hamer. Deze stukken mochten naar het containerpark.

Loslaten is stoppen met vasthouden

Het is ergens symbolisch dat ik nu nog een stukje van mijn moeder mag begraven want na 9 jaar heb ik haar eindelijk kunnen vergeven.
Voor het feit dat ze me als kind niet beschermd heeft tegen een seksueel roofdier. Ik kan haar vergeven omdat ik nu begrijp dat ze daar niet sterk genoeg voor was.

Loslaten is niet iets wat je doet, het is iets wat je stopt te doen. Stoppen met het vasthouden van onbegrip, woede, verdriet, eenzaamheid en angst… wat een opluchting!
Dank aan alle mensen en paarden die me daarbij geholpen hebben.

Wat mag jij nu loslaten? 
Met een gepast ritueel en de juiste setting gaat het makkelijker om los te laten. Weet dat ik je daar bij kan begeleiden. Contacteer me voor een afspraak.